No Room at the Morgue

Fun romp - Manchette meets Hammett, with a bit of politics on the side - good action, good mystery, and characteristically fun, detached writing. The kind of detective story with no mystery and charming characters throughout.

<br><img src="https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/hostedimages/1596119912i/29886739.jpg" class="gr-hostedUserImg" loading="lazy"><br><br><i>No Room at the Morgue</i> publishes today, the first ever English translation of Jean-Patrick Manchette's hip crime classic featuring ex cop, now private eye Eugène Tarpon. <br><br>Thank you <i>New York Review Books</i> for counting Jean-Patrick Manchette as among your prime authors and thank you Alyson Waters for rendering the author's words into crisp, fluid English. <br><br><i>No Room at the Morgue</i> - non-stop action juiced with social commentary galore, a novel sizzling on the grill with these tasty ingredients: <br><br>Eugène Tarpon<br>Former member of the National Gendarmerie, kicked out for killing one of the twenty-year old kids attacking a police station with bottles of gasoline, Tarpon sits in his fifth floor rundown Paris apartment, bottle in hand, admits the world is crazy and he should give up being a private detective. But he hears his doorbell ringing. Like it or not, Tarpon, time to pull yourself together and swing into action. <br><br>Two Actresses <br>"Griselda's throat's been slit." So a fetching gal calling herself Memphis Charles proclaims to Tarpon as a first step in seeking his help. As Tarpon comes to understand, Griselda and Memphis are roommates and both are actresses, Griselda playing roles in films with titles like <i>Forbidden Caresses</i> and <i>The Desires of the Tartars</i> while Memphis is more of a stunt artist. Tarpon also learns eventually Griselda has a backstory with bite. Watch out for those gleaming sharp teeth, Eugène! <br><br>Drugs and Bombs <br>When Tarpon suggest Memphis goes to the police, she tells him, "Cut it out , dirty cop, asshole. That's not the whole story. There are drugs in the apartment and bombs in the basement." Whoa, baby! This is 1972 so we can understand the beautiful babes are playing with LSD but bombs? Oh, yes, Memphis has friends of the far-left-wing persuasion. <br><br>Changing France <br>Again, this is the 1970s and Paris is undergoing a colossal overhaul - immigrants from all over the world bringing their own culture and tastes in music, food and fashion. Some native Parisians think their city has been turned over to, to name two, Jews and the Mafiosi. <br><br>Pop Culture<br>Tarpon pays a visit to the scene of the murder. He can see two giant posters on the wall: "a giant photo of a pregnant black woman wearing a button on her stomach (NIXON'S THE ONE said the button); at the other end of the bookshelves, another poster, a print of a pop singer whose name escaped me. Geiger? Jaeger? Something like that." Hey, Eugène, you're dating yourself old man. That's none other than the great Mick Jagger. <br><br>Key Literary Reference<br>"She (Memphis) asked me if I thought I was Sam Spade, and once again she had to explain to me that he was a character in a novel." Such a nice touch, Jean-Patrick! If there is any novel <i>No Room at the Morgue</i> can be likened to, it is Dashiell Hammett's <i>Maltese Falcon</i> - the primary reason: written in super-close third person. As Dashell has us following Same Spade around San Francisco, so Jean-Patrick has us continually looking over the shoulder of Eugène Tarpon. And, of course, there's a ton of roughhousing and corpses for the morgue. <br><br>Colorful Characters<br>What's a detective novel without those tiresome police that must be answered to? <i>No Room</i> features a couple of doozies along with the aforementioned extreme leftists, Arabs and Americans among their number, and, believe it or not, a bald, gruff, surly mafia chief who can't stop crying. <br><br>Brand-Name Gleam and Sheen <br>In the sheek world of Jean-Patrick Manchette, cars and guns hold high status, demanding to be called by their brand names: Lancia, Peugeot 203, Mercedes, Citroën DS, Toronado, Ruger, .32ACP, Mauser. Man, if you’re playing the game of international intrigue, you gotta drive with quality speed and shoot with deadly heat. <br><br>Concluding Tickler<br>In the book’s <i>Afterward</i>, Howard A. Rodman writes, “<i>No Room at the Morgue</i> is, then, a story that begins with Marx and ends in Freud, stopping along the way at Wilhelm Reich.” Now what does Howard mean by such a statement? For Jean-Patrick Manchette to tell.<br><br><img src="https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/hostedimages/1487509380i/22020909.jpg" class="gr-hostedUserImg" loading="lazy"><br>Jean-Patrick Manchette, 1942-1995<br><br>"I took two steps toward the young guy and grabbed him by the collar. He tried to push me away by sticking his fist in my ribs and I punched him in the gut, hard. He immediately doubled over, hiccupping. He was a lightweight. I was ashamed of myself. I was fighting hard against my shame. I didn't know how we'd gotten to that point." -- Jean-Patrick Manchette, <i>No Room at the Morgue</i>

Υπάρχει ένας βασικός λόγος -ίσως κι ο μόνος- για να διαβάσω noir εκτός Αμερικής και ο λόγος αυτός ονομάζεται Manchette. Μπορεί το «Νεκροτομείο πλήρες» να μην συγκαταλέγεται στα κορυφαία έργα του, αλλά αυτό δεν το κάνει λιγότερο απολαυστικό. <br />Οι εμμονές και οι επιρροές του είναι παρούσες: Μια γερή δόση από Chandler (και ολίγη Hammett), καθώς ο πρωταγωνιστής ιδιωτικός ντετέκτιβ παραπέμπει στον Φ. Μάρλοου, ιδίως στον τρόπο που σκέφτεται, που εκφράζεται, που κινείται, που αντιδρά… <br />Αλλά και οι neo-polar πολιτικές προσθήκες δίνουν το «παρών». Διακριτικά πάντα, στο περιθώριο, ως φόντο. Ο Manchette είναι στιλίστας (στο πρότυπο των ει��ώλων του) και δεν αφήνεται ξεδιάντροπα σε καταγγελίες και αφορισμούς. <br />Θεωρώ ότι ο Chandler θα ήταν υπερήφανος -ξανά- για το παιδί του. <br />

Βαθμολογία: 9/10<br /><br />Έκτο βιβλίο του Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ που διαβάζω, αλλά τόσα χρόνια που έχουν περάσει από την τελευταία φορά που έπιασα βιβλίο του, είναι σαν να τον γνωρίζω μόλις τώρα. Γιατί, βλέπετε, από τον Οκτώβριο του 2013 είχα να διαβάσω κάτι δικό του, δηλαδή επτά και πλέον χρόνια πριν! Στο μεταξύ θα μπορούσα να είχα διαβάσει το (δυστυχώς ανολοκλήρωτο) "Η πριγκίπισσα του αίματος" ή το "Τι Λούκι!" (που είναι το δεύτερο βιβλίο με ήρωα τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Εζέν Ταρπόν), αλλά δεν έτυχε.<br /><br />Όπως και να'χει, κάλλιο αργά παρά ποτέ, επτά χρόνια μετά διάβασα το ολοκαίνουργιο στα ελληνικά "Νεκροτομείο πλήρες", και πραγματικά ενθουσιάστηκα. Με αντικειμενικά κριτήρια δεν πρόκειται για πεντάστερο αριστούργημα, όμως όντας λάτρης των σκληροτράχηλων νουάρ με ήρωες ιδιωτικούς ντετέκτιβ και έχοντας διαβάσει ουκ ολίγα τέτοια μυθιστορήματα, μπορώ να πω ότι αυτό είναι από τα πιο δυνατά και στιλάτα του είδους. Ο Μανσέτ δεν συνήθιζε να έχει σαν πρωταγωνιστές ιδιωτικούς ντετέκτιβ, οπότε με αυτό το βιβλίο είπε να το προσπαθήσει, είπε να δείξει σε ιερά τέρατα του είδους όπως ο Τσάντλερ ή ο Χάμετ, ότι μπορεί κι αυτός. Προφανώς με το δικό του συγγραφικό στιλ, με τη δική του τρέλα, με το δικό του κυνικό χιούμορ. Και κατάφερε να γράψει ένα πραγματικά σκληρό και βίαιο νουάρ, με πολλή ένταση και ακόμα περισσότερο νεύρο, με καταιγιστικούς ρυθμούς, χορταστική δράση, τρελά σκηνικά και μυστήριο που σε κρατάει μέχρι το τέλος. Εντάξει, η πλοκή δεν είναι και τόσο σφιχτοδεμένη (όπως π.χ. σε βιβλία του Τσάντλερ ή του Χάμετ), μιας και όπως και να το κάνουμε ο Μανσέτ ήταν αναρχική ψυχή, πάντως είναι άκρως ικανοποιητική και έχει κάποιες εκπλήξεις να προσφέρει.<br /><br />Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι το μίνιμαλ και σκληρό ύφος της γραφής, οι ρεαλιστικές περιγραφές, οι στακάτοι διάλογοι, ο έντονος κυνισμός, η τρέλα στην ατμόσφαιρα. Και από τη στιγμή που η ιστορία με ικανοποίησε από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, δεν βλέπω τον λόγο να μην βάλω πέντε αστεράκια (για την ακρίβεια τεσσεράμισι) στο βιβλίο αυτό, όσο κι αν έτσι ίσως αδικώ άλλα βιβλία. Και τώρα που το σκέφτομαι, θα ήθελα να ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή τα προηγούμενα βιβλία του Μανσέτ, και ειδικότερα το "Η πρηνής θέση του σκοπευτή" που διάβασα το 2010 και το "Το μελαγχολικό κομμάτι της Δυτικής Ακτής" που διάβασα το 2013 (αισθάνομαι ότι αυτά τα δυο τα έχω αδικήσει με τα τέσσερα αστεράκια).

Αρχές του 2000, νέος φοιτητής τότε, έρχομαι σε επαφή με το έργο του Manchette, αγοράζοντας την "Πρήνη θέση..." και λίγο αργότερα το "Μελαγχολικό κομμάτι...". Και τα δύο βιβλία μου είχαν κάνει τρομερή εντύπωση, λόγω της γραφικής βίας, του απλού αλλά περιεκτικού ύφους και της αισθητικής που παρέπεμπε σε late 60's early 70s φτηνό κινηματογράφο. Μετά από λίγο καιρό διάβασα και τα υπόλοιπα βιβλία του (εκτός από το "Μοιραία") και έκτοτε ασχολήθηκα με άλλα αναγνώσματα. Ως εκ τούτου χάρηκα με την παρούσα έκδοση αφού ήταν ευκαιρία για μένα να επιστρέψω στον Manchette και με χαρά να θυμηθώ ότι τα στοιχεία που μου άρεσαν τότε όπως η βία, η κινηματογραφική αισθητική (όχι η πρόζα) και το μακάβριο συναίσθημα ήταν ακόμα εκεί διαποτισμένα με ψήγματα κωμωδίας. Ο Mancette, χωρίς να αποκλίνει από τα κλισέ του είδους καταφέρνει να γράψει ένα απλό αλλά περιεκτικό και άκρως απολαυστικό βιβλίο, το οποίο όμως γίνεται λίγο κουραστικό λόγω της μετάφρασης και της γενικότερης έκδοσης. Γιατί, δυστυχώς, μαζί με τον Manchette επέστρεψε η αισθητική της αντιπαθέστατης Άγρας με το πολυτονικό και την δύσκολη μετάφραση που εμποδίζει την ομαλή ροή του βιβλίου. Στα θετικά, το επίμετρο με τις συνεντεύξεις αλλά και πάλι η όλη έκδοση κάνει ένα ανάλαφρο ανάγνωσμα να μοιάζει με βαριά λογοτεχνία....oh well...διαβάστε και το δεύτερο βιβλίο με τον Ταρπόν.

Είναι δύσκολο να μιλήσεις για το νουάρ μυθιστόρημα χωρίς να μιλήσεις για τον Γάλλο μαέστρο Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ, για τις πολύνεκρες πλοκές του και τους τσαλακωμένους του ήρωες. Ε εδώ σίγουρα δεν μιλάμε για εξαίρεση, μιας και ο φίλος μας παίρνει όλα τα κλισέ του ιδιωτικού ντετέκτιβ και τα αποδομεί, καταλήγοντας σε ένα έργο πρωτότυπο εν τέλει, ένας προάγγελος θα έλεγες του Έκτορ Μπελασκοάραν Σάυν του Πάκο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ. Εξαιρετικός για μια ακόμη φορά.

Οι μεν και οι δε συνεχίζουμε την τέχνη μας, παρόλο που είμαστε κυνηγημένοι από την αγορά, από την κριτική και από δύο χιλιάδες χρόνια κουλτούρας στοιβαγμένα μέσα στα κεφάλια μας. Πεθαίνουμε ή αποβλακωνόμαστε απ' αυτό. Μπορεί επίσης και να τρελαθούμε, είναι πιο μοντέρνο. Τα προγνωστικά μου είναι τελείως δυσοίωνα...<br /><br />J. -P. Manchette 1980<br /><br />Συμπάσχων της τραγικότητας του βομβαρδισμενου με επίκτητες ανάγκες αστικού κοινωνικού τοπίου αλλά και τρομερός στυλίστας ηθικοακροβατει πάνω στα συντρίμμια του

Εκπληκτικός Manchette!!!

As I live on in the 21st-century, I'm finding less pleasure in everyday life, except for the novels by Jean-Patrick Manchette (1942-1995). "No Room at the Morgue" is unusual (so far) compared to his other narratives because the main character is a private detective. Like a classic crime-noir novel, there are colorful characters in an iconic city, that's Paris. The placement of a crime novel is always using the location as if it's another character. I often wish that their fiction section is organized in a bookstore in what city the story takes place. If I want to read a Parisian story, I go to the Paris section of the store. <br /><br />Manchette is one of the great crime writers, and what gives him that edge is that his world is very much part of the May '68 world or rebellion and the failure of that movement. Usually, in classic detective novels, there is the background of war or an economic downturn that fuels the narrative in some form or method. Manchette is no different in using contemporary (at then) life, and making it very much part of the world of the characters, and how they operate in such a manner. <br /><br />Harold A. Rodman's afterword is a dessert after a delicious main meal, the novel itself. Once again, the New York Review of Books has put together a masterful package.

After a promising start, Manchette delivers a narrative that becomes increasingly more preposterous and muddled. Just a dash more of the absurd and this would have made a great parody of true noir.<br /><br />2.5 stars