The Alkahest

Letteralmente divorato dalla propria Idea, dalla passione scientifica e dal desiderio di giungere a scoperte sensazionali, Balthazar Claes non esita a sacrificar loro famiglia, denaro, affetti, onore. Ma non è forse questo il destino di molti geni, di coloro che, sacrificando ogni cosa, a scanso del biasimo generale, condussero il mondo di un passo più avanti? O, forse, in realtà, solo dei folli, di coloro che trascorsero la vita inseguendo solo una vana chimera? Il viaggio di un uomo deciso a scoprire uno dei tanti segreti di Dio, che non esita a veder sbiadir la propria stessa anima in nome dell'unico ideale che per lui conta davvero. Romanzo struggente come una storia d'amore. Perché d'amore, in un certo senso, si tratta..

And man was allowed to think. Then, the Search began.. It is in human nature. <br /> Balzac amazes me, here, not by what he writes, and not even by how he writes, but simply by his choice regarding the nature of his topic, a totally different approach from the one he used to me. One could classify the essence of his volume as a purely ( or almost ) philosophical one, but no, Balzac does something else here, he transforms the philosophical into a state of fact, he materializes the entire philosophical concept defying the immaterial character of philosophy, by introducing an object into his equation - an alkahest - a chemical that could disintegrate absolutely any matter known by man. Balzac's alkahest is, in a way, Sisyphus' boulder, the vain illusion of being freed from the Burden. <br /> In other words, I found here another touchstone, after Wells' "Invisible Man" and Stevenson's " Dr. Jekyll and Mr. Hyde " - with the same message of futility of seeking the Absolute. Giacometti had a horror of the infinite. Not of the Pascalian infinite, of the infinitely great, there is another infinite, more devious, more secret, who slips away from divisibility. " In space " , says Giacometti - " there is too much ".<br /> This " too much " is the pure and simple coexistence of parts in juxtaposition. As Freddie said, " Too Much Love Will Kill You ". <br />And the love for absolute is too much.

<i>Anlaşılmaz bir nedenle bir çok insan inanmadan da umut besleyebilir.</i><br /><br /> Mutlak Peşinde, bilime merak salmış bir adamın ve ailesinin dramatik öyküsünü konu alıyor. Biraz felsefe birazda dramın harmanlandığı bir aile trajedisi. Kitabın konusu ve karakterlerini çok sevdim, yazar nokta atışı seçimler yapmış ancak ben sunumu çok beğenemedim ne yazık ki. Balzac'ın uzun betimlemelerinden sıkça söz edilir, diğer kitaplarında bu betimlemeler beni rahatsız etmese de bu kitapta sıkıcı bulduğumu itiraf etmeliyim. Kitap genel anlamda güzel olsa da olması gerekenden uzunmuş gibi geldi bana, roman zaten kalın değil, 210 sayfa, ancak konuya ve hikayenin gidişatına fazla gibi geldi bana. Yarısı kadar olsaydı sanki tadı damakta kalacak daha fazlasını isteyecek ama yerinde sayfa sayısı içinde sevinecekmişiz gibi hissettim.<br /><br /><i>Toplum insanlardan beklediği erdemlerin hiçbirine uyma gereği duymaz: Her an cinayet işler ama sözle işler; nasıl güzeli gülünçleştirerek küçültürse alay yoluyla da kötülüklerin yolunu açar; babalarının ölümüne fazla ağlayan oğulları alaya alır, yeterince ağlamayanları aforoz eder; sonra da kendisi, henüz soğumamış ölülerle uğraşarak eğlenir.</i><br /><br /> Genel anlamda sevdiğim ama zayıf bulduğum bir Balzac eseri oldu.Tutkuyu ve tutkunun biçimlerin, insan hayatındaki etkilerini okumak zevk verici idi, Balzac daha önce okuduğum kitaplarında çıtayı yükseltmese daha çok severdi belki. İçinde çok güzel cümleler de vardı, onları bir kez bir kez daha okumaktan da kendimi alamadım. Eğer Balzac okumak istiyorsanız başlangıç kitabı olarak seçmenizi önermem, yazarı biraz daha tanıdıktan sonra okumak daha yerinde olacaktır. <br /><i>Umut isteğin çiçeği, inanç güvenin yemişidir.</i>

Обичам историите на Балзак. Писал е през 19 век и когато го чета, винаги се чудя дали самият той е знаел, че през 21 век (почти 200 години по-късно!), много неща ще са се променили в живота ни, самият живот ще е коренно различен, но хората си оставаме същите - често зли, алчни, нещастни, пресметливи, страхливи, лъжци, заслепени от егоизъм, неспособни да живеем щастливо в мир със себе си и с другите. Жестоки. И най-жестоки - с най-близките. <br />Балзак е рядък познавач на човешките низости и падения в детайли. Харесвам как се развиват героите му и това, че са изключително достоверни образи, благодарение на познанията му на човешката психика. Балзак е този, който ще покаже всичко, без да залъгва някой и без да пробутва нелогичен щастлив край. Точно той е авторът, който може да ме накара да мразя истински някой герой и да беснея за свинщните му. Тази история започва с мъката на една жена, заради низостта и заслепението на съпруга ѝ, в търсене на "абсолютното". Разказва за драмите на цялото семейство, минава през различни обрати, за да покаже, че когато нещата се оправят, хората не се поправят и пак сриват всичко. <br />Балзак много точно показва, че доброто не може да вирее в токсична среда. Помощта не помага на заслепения, който не иска да му се помогне. <br />Обичам потока на мисълта му, умните му и дълбоки съждения за човешката природа. Обичам контр��стите, които така умело прави, харесвам стила и описанията му. <br />В търсене на абсолютното, човек губи себе си. А после всичко и всички.<br />Балзак казва, че човек, често се надява без да вярва, защото надеждата е свързана с желанието, а вярата - със знанието.<br />

“La Recherche de l’Absolu is, as has been said, a novel in itself. Taking minor points only, it is a masterpiece.” So said George Saintsbury in his introduction to the Complete La Comédie Humaine. After reading this short but powerful novel it is not hard to agree – contained in this story is the essence of Balzac, the purest of his writing, some of his most powerful. I had heard La Recherche de l’Absolu called his finest novel and it indeed maybe which makes it all the more surprising that there is no definitive edition out there – Penguin, Wordsworth Classics, none of them has seen fit to release this work. The copy I have read is from the out of copyright Ellen Marriage translation from 1901.<br /><br />La Recherche de l’Absolu forms part of the Études Philosophiques, Balzac’s subversion of the roman noirs, a popular literary movement in France in the first quarter of the nineteenth century (as the English Gothic works were being translated and released there, it seemed imitation was the sincerest form of flattery). Balzac is an intuitive writer and it would be beneath him to simply create his own roman noir. Instead he uses the form to explore the fragility of human emotion and the lengths to which a ‘genius’ must be allowed to go to achieve their aim.<br /><br />La Recherche de l’Absolu’s plot is simple. Balthazar Claes is a chemist, married to a beautiful woman, Josephine, and they live in the Mansion Claes with their children. Balthazar Claes is seeking the philosophers stone and because of his genius he is supported emotionally and financially by his family but as the years pass and no Absolute seems to have been found and their money is dwindling Josephine falls ills and dies and the mantle of supporting Balthazar passes to his daughter, Marguerite. The family’s wealth is squandered in this quest, and Mansion Claes is gutted of its treasures.<br /><br />“A woman’s power is limited by nature; how can she engage in a struggle with an Idea, with the infinite delights of thought and charms that are always renewed? What could she attempt in the face of the coquetries of ideas which take new forms and grow fairer amid difficulties, which beckon to the seeker, and lure him on so far from the world that he grows forgetful of all things else, and human love and human ties are as nothing to him?”<br /><br />The obsessions becomes overwhelming, and it drives a wedge between the Claes family and the rest of the world. When Josephine dies her death is barely mourned:<br /><br />“On the evening of the day when Mme. Claes died her friends discussed her over their whist, dropped flowers on her tomb in a pause while the cards were dealing, and paid their tribute to her noble character while sorting hearts and spades.”<br /><br />Nobody but those invested in the quest can understand it, but a question must be asked: How much money and time can be dedicated to a cause until time should be called on it?<br /><br />Balzac’s novels have sometimes been attacked for their unnecessary descriptions and longuers designed to increase the word-count, and therefore his payment for he was often paid by the word, and La Recherche de l’Absolu does have a little of that, but in this case almost every word is necessary and it contains some of Balzac’s finest and most taut writing. The emotional argument at the heart of this novel is heartbreaking and wonderfully realised. His portrait of Josephine and Marguerite reveal some of his finest writing about women and their lives.<br /><br />This story can be found in Volume 1 of the Complete La Comédie Humaine at the Internet Archive, beginning on page 443. It is worth your time.

Il rimando a "La pelle di zigrino" nonostante le differenze, è marcato. Le catastrofi cui soggiaciono quasi tutti i protagonisti qui vengono provocate dal dilemma insolubile della scelta impossibile, quella tra la passione della conoscenza e quel che invece rappresenta la viva quotidianità, la famiglia, le abitudini e i doveri. <br /><br />Ciò che viene qui trattato è uno dei miti più tenaci della narrativa, quello faustiano dell'alchimista, tragico quanto paradossale, una passione che divampa fino a distruggere un uomo nell'idea della ricerca di quello che è "l'elemento assoluto", la sostanza comune a tutte le creazioni.

يروى لنا بلزاك هنا مأساة العبقرية المؤمنة بما تسعى إليه حتى أنها تضحى بكل ملذات الحياة وبكل ما تملك بل وعندما يفقد العبقرى شرفه وهو ذو الأصل النبيل والمحتد الكريم فإنه يفقد إثر ذلك حياته نفسها فى اللحظة التى ينكشف له فيها سر المطلق الذى أفنى فى سبيله كل شىء بلا حساب .<br />وفى أثناء العمل نتعرف على شخصيات فريدة فى بنيتها ومتشابكة فى أدوارها تشابكاً واقعياً . فهذه بيبيتا الزوجة المحبة والأم الرؤوم التى افنت شبابها فى محاولة التوفيق بين حبها لزوجها الذى بدأ يضحى فجأه بكل شىء وبسعادتها وبثروة عائلته الآيلة لأبنائه بل وثروتها ذاتها وبين حبها لأطفالها ورعبها على مستقبلهم الغامض من بعدها فهى تعمل على رأب هذا الصدع فى حياتها بذاتها وروحها فهى تحسن نشأة مارغريت كبرى بناتها وتحسن تعليمها ووصايتها بأبيها وإخوتها الصغار وها هى مارغريت تحسن الى موت امها باتباع وصايتها خير اتباع وتنقذ ابيها من العار مرات عدة كما تضمن إستقلال أخوتها وحسن نشأتهم بإجتهادها وتحملها لمثالب ابيها والمشاق التى يسببها لأسرته بإفناء كل غالى ونفيس يملكه فى سبيل سعيه اللامتناهى واللامجدى وراء المطلق . كما ترتسم طبيعة كل من بيركيين محامى العائلة وايمانويل معلم صغار الأسرة واضحة ليمثل كل منهما نقيض الاخر ولكن لا تخلو بعض الشخصيات من تحولات فجائية نابعة عن صحوات الضمير والتفكير المنطقى العميق غير السطحى والغير معتاد لدى الشخصية كما تجد كل شخصية موقفها الحاسم الذى تعرف ��نه مفرق الطرق بالنسبة اليها وان عليها ان تتخذ قرارا عملياً وعقلانياً ، سريعاً ومتروياً فى آن وغالبا ورغم ضيق هذه المواقف يحسن البسطاء من ذوى الحس السليم التصرف ويتحملون الالم والمشاق بصبر بغية الوصول للهدف المتحقق بالضرورة نتيجة للعمل الصبور . الا ان الباحث وراء المطلق فإن صبره وتحمله للألم والشقاء يصبح مطلقاً كذلك ويصبح سعيه سعياً مطلقاً ولا متناهى يصاحبه حتى اخر لحظة فى حياته .

Kimi BİLGİSİZ ve AÇGÖZLÜ kişiler, KAYNAĞINA GİTME sıkıntısına katlanmadan HEYECAN yaşamak istedikleri için, TARİHİ bilmeye hep karşı çıkarlar; TOHUM ekmeden çiçek, GEBE kalmadan çocuk isterler. SANATIN doğadan üstün olduğuna mı inanır acaba bu insanlar?<br /><br />Erkeğin İNCELİĞİ, kadınlığının en CÖMERT duygularını coşturmuş, aldığından FAZLASINI verme isteğiyle yakıyordu içini.<br /><br />KADINLAR biçimlere her zaman YENİLİK veren sanatçı ele, bir cümleyi hiçbir zaman ÇEŞİTLEYİP TAZELEMEDEN tekrarlamayan sese sonsuza dek sadık kalırlar.<br />SEVDA yalnızca bir duygu değil, bir SANATTIR da.<br />DUYGULAR da bedenimiz gibidir, HAREKET ister.<br /><br />TOPLUM yüze vuran şeylerle yetinir; aslı astarı var mı yok mu düşünmez, GÖRDÜĞÜNE bakar yalnızca. GERÇEK ACI bir GÖSTERİDİR onun için, bir tür eğlencedir ve bu yüzden her şeyi, bir CANİYİ bile bağışlayabilir; HEYECANA bayıldığı için hiç fark gözetmeden kendini AĞLATANA da GÜLDÜRENE de, nasıl ağlattığına, nasıl güldürdüğüne bakmadan, aynı biçimde davranır.<br /><br />*****<br />-tüm gücünü sabit bir düşünceye kaptırarak fiziki varlığını unutmuş bir insanın bitkinliği <br />-sanatın ya da bilimin doğurduğu kıskanç bağnazlık<br />-mutluluk karşısında duyulan vahşi kıskançlıklar<br />-dünyadan öcünü alabilecek bir aşkın sürekliliği ve içtenliği<br />-bir erkeğin güzel bir kadının karşısında sanki onun üstünlüğüne meydan okurcasına çıkardığı tatlı küskünlükler<br />-hazzı sonsuza de çeşitlendirme içgüdüsüne sahip İspanyol kadını<br />-her yaşam bir yanma gerektirir<br />-budalaların düşüncesiz sabrından doğan inatçılık<br />-büyük isimlerin eşi, çocuğu olmamalı; onlar büyük ağaçlar gibi çevrelerindeki toprağı kuruturlar.<br />-FLANDRE: Derin/mütevazı huzur, sabır, çalışma, görev duygusu, saf ahlâk, dürüstlük, düzenlilik, özgürlük düşkünlüğü.

A friend of mine recommended this to me over 20 years ago. J Barry is an excellent philosopher, a champion of Arendt and Merleau-Ponty, yet his thoughts on literature have often went awry to my own tastes. This may have been the most static exercise by Balzac which I have encountered. That isn't a dig at the maestro, just an observation. The Quest concerns an obsession, which inflicts immeasurable harm on a family. One thinks of Balzac's Wild Ass' Skin but I was drawn to compare it to Mary Shelley. Both alternate the pursuit with the proprietary bliss of the gentry. Those damned ideas spoil it all. The premise is established early and then unfolds to an expected meter. Barristers aren't portrayed well, which is an appreciable edge to the Balzac milieu. The hypocrisies of funerals and mourning are displayed, though I found the exercise less convincing here than in, say, Cousin Pons. <br />I read this in airports and flying across the Atlantic. It wouldn't be a bad entry to La Comédie humaine, but unfortunately remains largely a curiosity, not a triumph. 2.5 stars.

Прекрасна книга, впечатляваща и реална история, въпреки че е писана преди повече от 150 г. Четейки я, мога да си представя едновременно какво е да си обзет до пристрастяване да постигнеш мечтата си и същевременно да гледаш как някой близък за теб човек е неспособен да се контролира и по този начин погубва както себе си, така и онези, които ги е грижа за него.<br />Определено я препоръчвам, само сто и няколко страници, а след тях вече си по-друг човек.